გარეთ სიბნელე,ზუზუნი და წვეთების ხმა ერთმანთში გადადიოდა და ქაოსს ქმინდა.
ჩაშავებულ
ოთახს მხოლოდ ხანდახან თუ გაანათებდა ელვა და სწორედ ყოველ ასეთ
გაელვებაზე თვალებს ახელდა სიცივის სიმწრით გაშეშებული გოგონა.მას ამ
ქვეყნად აღარავინ დარჩენოდა,გარდა ერთისა და ალბათ მას ელოდა მთელი ძალით
ექთნები აღარ ამოწმებდნენ..იმედი აღარ ჰქონდათ…გოგო კი იბრძოდა,მგონი უშედეგოდ
დრო გადიოდა,გადიოდა
შემოდგომა
ზამთარი
და
გაზაფხულის ერთ დღესაც მის სანახავად ის ერთადერთი მოვიდა.ბიჭს სიხარულის
ცრემლები ახრჩობდა,რომლებიც ალბათ მაშინვე გამოიკვლევდნენ გზას,როცა მას
დაინახავდნენ
სულ რამდენიმე წუთში ბედნიერების ცრემლი სადღაც გაქრა და გაურკვეველმა ტკივილმა მოიცვა გარემო
ბიჭი ატმის ხის ყვავილებით მოფენილ პატარა საფლავს დასცქეროდა…
|