ნაცრისფერი დილა გათნდა,ამინდიც კი ჩემს წინააღმდეგ იყო…”ახალ სკოლაში პირველი დღეც ასეთი უნდაა”-ვფიქრობდი გონებაში…სააბაზანოში შევედი და სარკეში რომ ჩავიხედე გული გამისკდა,თუმცა მალევე მოვწესრიგდი.საუზმედ რა მქონდა არ მახსოვს,მოკლედ ყველაფერი ძალიან "მაგრად” იწყებოდა.”ნეტავ ვერ ვიცხოვრებდით იმ ბინაში,სადაც ვიყავით”-ვლანძღავდი დედაჩემს.ჩემი სუსტი წერტილი ახალ გარემოსთან და ბავშვებთან შეგუებააა,ვერ ვიტან ყველაფრის თავიდან დაწყებას.კარი ჩავკეტე და გარეთ გავედი,დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებია,ავტობუსმა მალევე ჩამოიარა.როგორც კი ავედი ყველა მე მომაშტერდა(როგორ ვერ ვიტან ესეთ სიტუაციებს)და ჩურჩული დაიწყეს.რა საკვირველია ყველა იმ სკოლის მოსწავლე იყო,სადაც გადავედი.

ქუჩაში მივდიოდი…მზის სხივები სახეზე მელამუნებოდა.სუსტი ნიავი კი თმას ჰაერში მიფრიალებდა(თავი ტოპ მოდელი მეგონა)ჩემს საყვარელ სიმღერას ვუსმენდი და არ მაინტერესებდა ირგვლივ რა ხდებოდა.უცებ ჩავფიქრდი…

პატარობაში გამუდმებით უაზრო გამომეტყველების გოგოებს რომ ვხატავდი,ფიქრობდნენ რო ცოტა მეკლდა:D,მაგრამ გავიზარდე და აღმოვაჩინე ჩემში "არნახული”ხატვის ნიჭი:Dდაქალი მეუბნება :მხატვრებს ცოტა "დაქნეული”გაქვთო, მაგრამ მგონი სხვებისგან არაფრით გამოვირჩევი.ჩვეულებრივი გოგო ვარ.დავეთრევი სკოლაში.ჩემი დევიზია:NO BOYS,NO PROBLEMS…:Dშეყვარებული და ეგეთი მეტიჩრობები არასდროს მომწონდა.როცა ჩემი დაქალები love-s გამო ყრორინებენ,სიცილს ძლივს ვიკავებ,ვერ გამიგია რატო უნდა იტირო ბიჭის გამო?

მე როგორი ვარ?გეტყვით…წითურთმიანი,შავთვალება,მორცხვი,დაბნეული და "აჩკარიკა” გოგო:(ამის გამო კლასელები ან თუნდაც სხვა იდიოტები მუდმივად დამცინოდნენ:@მაგრამ ერთ ყურში შეშვება და მეორედან გამოშვება საუკეთესო საშუალებაა:)ვგიჟდები წიგნებზე(კიდევ ერთი მიზეზი,რის გამოც დაცინვის საგანი ვხდები)სულ ბიბლიოთეკაში ვზივარ,ლამის იქ გადავიდე საცხოვრებლად:)მოკლედ ალბათ ჩემზე მცირე შთაბეჭდილება შეგიქმენით და იმ სულელებივით მასხრად არ ამიგდებთ:*